Juan Donoso Cortés (1809-1853)
Markiz de Valdegamas, hiszpański myśliciel polityczny, dyplomata, polityk i pisarz. Urodzony w Valdegamas w rodzinie arystokratycznej; podobnie jak Grotius, Bentham i J. St. Mili, byt „cudownym dzieckiem". Otrzymał znakomite wykształcenie w najlepszych szkołach i uniwersytetach Hiszpanii; w młodości bliska mu była racjonalistyczna filozofia oświeceniowa, jeszcze w roku 1830 dał się w Madrycie poznać jako nastrojony optymistycznie liberał-racjonalista, pracował w ministerstwie spraw wewnętrznych za czasów króla Ferdynanda VII (do 1833), był nauczycielem królewskiej córki - przyszłej królowej Izabelli II, wybrany też został do parlamentu z Kadyksu (1837). Zasłynął jako znakomity mówca hiszpańskiego senatu, w którym bronił praw monarchii i praw Kościoła katolickiego przed stale ponawianymi atakami stronnictwa liberalnego. W latach czterdziestych przyjaźnił się z Metternichem, Guizotem, Napoleonem III i francuskim ultramontaninem - Veuillotem, z którym tworzył wspólny front polityczny, usprawiedliwiający zamach stanu Ludwika Napoleona i broniący w pierwszej fazie Drugiego Cesarstw we Francji. W latach 1850-53 był hiszpańskim ambasadorem w Paryżu, gdzie zmarł.
Główne dzieła: Memoria sobre la situacion actual de la Monarąuia (Memoriał poświęcony aktualnemu położeniu monarchii), Ensayo sobre el catolicismo, el liberalismo y el sociahsrn (Dociekania dotyczące katolicyzmu, liberalizmu i socjalizmu).
Teksty:
Książki:
