Stanisław Tarnowski
Zygmunt Krasiński
Po ponad stu latach na półki księgarskie powróciła klasyczna praca prof. Stanisława Tarnowskiego (1837-1917) – jedna z najlepszych polskich książek o literaturze i ideach politycznych. To nie tylko imponująca rozmachem biografia Zygmunta Krasińskiego (1812-1859) – znakomitego poety i myśliciela, który wywarł wielki wpływ na życie intelektualne kilku pokoleń Polaków i ich rozumienie kultury narodowej. Tarnowski oferuje czytelnikom znacznie więcej. Przedstawia twórczość Zygmunta Krasińskiego na szerokim tle myśli polskiej i europejskiej. Ukazuje najważniejsze dziewiętnastowieczne dylematy polityczne, ideowe i moralne – wiele z nich pozostaje aktualnych, choć wyrażają się w nowych formach. Nie poprzestaje na referowaniu stanowiska wieszcza, ale przedstawiając jego oryginalną interpretację, ukazuje zarazem własne poglądy, niegdyś mające duże znaczenie. Stanisław Tarnowski, profesor i dwukrotny rektor Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, prezes Akademii Umiejętności, był bowiem jednym z najbardziej wpływowych historyków literatury i krytyków literackich okresu zaborów, należał też do grona najważniejszych polityków i publicystów w Galicji. Współtworząc grupę konserwatystów krakowskich zwanych Stańczykami, znajdował się w samym centrum kluczowych sporów ideowych, które zasadniczo wpłynęły na kształt polityki prowadzonej przez Polaków w drugiej połowie XIX i na początku XX wieku. W swym fundamentalnym dziele wraz z Zygmuntem Krasińskim zabiera czytelników w intelektualną podróż, dzięki której można nie tylko lepiej zrozumieć istotę polskiej kultury i polityczności w ich dawnych przejawach, ale i wciąż twórczo je rozwijać.
744 strony, twarda oprawa Stanisław Tarnowski (1837-1917) - Stanisław Tarnowski (1837-1917), publicysta polityczny, historyk literatury i krytyk literacki. Studiował prawo i filozofię w Krakowie i Wiedniu (1854-60). W r. 1860 był jednym z korespondentów galicyjskich tzw. Biura Polskiego powołanego przez Hôtel Lambert. W latach 1861-62, w czasie pobytu w Paryżu, pracował w Biurze Hôtelu Lambert pod kierunkiem W. Kalinki i J. Klaczki. W czasie powstania styczniowego działał m.in. w tzw. Biurze Krakowskim redakcji Czasu oraz w wydziale wojskowym tzw. Komitetu Obywatelskiego Galicji zachodniej, za co więziły go w Ołomuńcu władze austriackie (1863-64). W r. 1866 został jednym z założycieli Przeglądu Polskiego, a w trzy lata później współautorem Teki Stańczyka i współwłaścicielem Czasu, będąc zarazem jednym z przywódców grupy konserwatystów krakowskich – “stańczyków”. Od 1867 był posłem do galicyjskiego Sejmu Krajowego, a od 1885 – członkiem wiedeńskiej Izby Panów. W 1871 r. został mianowany profesorem literatury polskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim, w rok później członkiem Akademii Umiejętności, a od r. 1890 jej prezesem. Dwukrotnie piastował godność rektora UJ (1886 i 1899). W 1909 r. ustąpił z katedry uniwersyteckiej. Autor m.in. "Pisarzy politycznych XVI wieku" (2 t., 1886, wznowionych w serii "Biblioteka Klasyki Polskiej Myśli Politycznej" w 2000 r.), "Z doświadczeń i rozmyślań" (1891, wznowionych w serii "Biblioteka Klasyki Polskiej Myśli Politycznej" w 2001), "Zygmunta Krasińskiego" (2 t., 1893), "Studiów politycznych" (2 t., 1895) oraz czterotomowego zbioru "Rozpraw i sprawozdań" (1895-98) i siedmiotomowej "Historii literatury polskiej" (1900-07). |