Marian Zdziechowski
Byron i jego wiek

'Byron i jego wiek' to erudycyjna książka o poezji i myśli – jej twórcach i inspiratorach. Marian Zdziechowski (1861-1938), jeden z najwybitniejszych polskich myślicieli, ukazuje w niej sylwetki i analizuje twórczość czołowych poetów epoki Byrona. Zaczyna od przedstawienia zjawisk i idei, które sam nazywa „zwiastunami bajronizmu”, widząc je zwłaszcza w pracach Rousseau i Chateaubrianda. Później prezentuje postać i dzieła samego Byrona, snuje opowieść, której bohaterami stają się m.in. Shelley, Lamartine, Heine, Leopoldi, Lermontow, Mickiewicz, Krasiński i wielu innych wybitnych – choć często kontrowersyjnych – ‘bajronistów’. W swym wielkim dziele gruntownie przybliża jeden z najbardziej niezwykłych okresów w dziejach poezji.

Nie jest to zwykła historia poezji pierwszej połowy XIX wieku. To dzieło znacznie bardziej ambitne i oryginalne. Zdziechowski poszukuje w nim bowiem odpowiedzi na pytania o istotę europejskiej cywilizacji i kultury, o przyczyny zmian dokonujących się w nich na przełomie XVIII i XIX wieku i w kolejnych dekadach. Zmian, które doprowadziły – jak sam później się przekonał – do katastrofalnych cywilizacyjnych i politycznych kryzysów wieku XX. Lektura dzieła Zdziechowskiego pozwala lepiej zrozumieć epokę, która wydała wyjątkowo wielu wybitnych twórców i zaowocowała szeregiem idei do dziś pozostających w jądrze intelektualnych dyskusji toczonych w Europie – choć w wielu aspektach dyskusje te odeszły daleko od punktu wyjścia. W inspirujących rozważaniach Zdziechowskiego kryje się odpowiedź na pytanie, dlaczego tak musiało się stać.

***
Twarda oprawa, format 145x205 mmm, ISBN 978-83-62628-80-3

***
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego


Pozostałe obrazy:



Marian Zdziechowski (1861-1938) - Marian Zdziechowski (1861-1938), historyk kultury i literatury, krytyk literacki, publicysta. Urodził się 30 kwietnia 1861 r. w Nowosiółkach (obecna Białoruś). Studiował na uniwersytecie w Dorpacie i Petersburgu. Od 1899 r. był wykładowcą na Uniwersytecie Jagiellońskim, a w latach 1919-1932 na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. W 1902 r. został członkiem Akademii Umiejętności. Prowadził badania porównawcze psychologii narodów słowiańskich na tle systemów politycznych, społecznych, religijnych, filozoficznych i etycznych, publikując m.in. "Mesjaniści i słowianofile" (1888), "Wpływy rosyjskie na duszę polską" (1920), "Europa, Rosja, Azja" (1923) i prowadząc bogatą korespondencję z licznymi przedstawicielami elit rosyjskich (m.in. braćmi Trubeckimi, Mereżkowskim i Bierdiajewem). Obrońca tradycyjnej kultury europejskiej, polemista katolickich modernistów przełomu wieków, Zdziechowski nie tylko podejmował refleksję nad podstawami owej kultury i jej współczesnymi zagrożeniami, osobliwie ze strony nurtów radykalnych, zwłaszcza bolszewizmu ("Pesymizm, romantyzm a podstawy chrześcijaństwa", 1914, "Gloryfikacja pracy", 1916, "Renesans a rewolucja", 1925, "Widmo przyszłości", 1936, "W obliczu końca", 1938), ale i zajmował się historią literatury ("Byron i jego wiek", 2 t., 1894-97; "U opoki mesjanizmu", 1912), głównie zaś twórczością Zygmunta Krasińskiego i Stanisława Brzozowskiego. Zmarł 5 października 1938 r. w Wilnie. W 2009 r. OMP wznowił książkę Zdziechowskiego "Od Petersburga do Leningrada".