 |
 
   
Stanisław Bukowiecki
Polityka Polski niepodległej
Wybór tekstów jednego z budowniczych polskiego nowoczesnego ruchu narodowego i czołowego autora dyskusji ustrojowych II RP. Lektura jego tekstów przenosi nas w czasy, gdy państwo traktowano poważnie, chcąc poważnie dyskutować o jego ustroju i polityce - tym bardziej, im gorzej wyglądało praktyczne nim się zajmowanie.
Spis treści: Adam Danek, Stanisław Bukowiecki – „sumienie Polski” . . . VII Polityka Polski niepodległej. Szkic programu . . . 1 Naczelne kierunki ustawy 3 maja a konstytucja obowiązująca . . . 67 Przed rewizją konstytucji . . . 74 U progu drugiego dziesięciolecia . . . 113 W sprawie podziału terytorialnego . . . 121 Rola czynników wewnętrznych w utworzeniu nowej państwowości polskiej . . . 131 Wpływ strajku szkolnego na polskie życie społeczno-narodowe . . . 167 Odpowiedź na ankietę konstytucyjną dr. Stanisława Bukowieckiego . . . 189 Czcigodny Panie! . . . 208 Początek Zetu . . . 210 Pojęcie narodu a treść art. 9 Konstytucji . . . 224 Nota bibliograficzna . . . 259 Indeks . . . 260 Wyboru dokonał, wstępem i przypisami opatrzył Adam Danek Współwydawca: Wydział Studiów Międzynarodowych i Politycznych UJ. Praca naukowa finansowana w ramach programu Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego pod nazwą „Narodowy Program Rozwoju Humanistyki” w latach 2012-217. Twarda oprawa, 308 stron ISBN 978-83-64753-03-9 Stanisław Bukowiecki (1867-1944) - Stanisław Bukowiecki rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim. Karierę naukową kontynuował na Uniwersytecie w Heidelbergu, gdzie uzyskał tytuł doktora praw. Po powrocie do Warszawy angażował się w działalność nielegalnych organizacji niepodległościowo-demokratycznych. Był jednym z założycieli Związku Młodzieży Polskiej "Zet", powstałego w 1897 r. W 1916 r. objął stanowisko dyrektora Departamentu Sprawiedliwości w Tymczasowej Radzie Stanu, a od 7 grudnia 1917 r. do 27 lutego 1918 pełnił funkcje ministra sprawiedliwości w rządzie Jana Kucharzewskiego. W tym czasie zajął się organizowaniem niezależnego sądownictwa polskiego. Zwalczał także panującą częściowo w Ministerstwie Sprawiedliwości tendencję niedopuszczania Żydów do stanowisk sędziowskich. W 1918 r. powierzono mu zadanie zorganizowania Prokuratorii Generalnej RP, której został prezesem, pełniąc tę funkcję nieprzerwanie do 1939 r. Od 1923 r. sprawował urząd wiceprezesa Komisji Kodyfikacyjnej, której zadaniem było ujednolicenie kodeksów prawnych na terenie II RP. Po wybuchu wojny zaangażował się w działalność konspiracyjną. Był jednym z założycieli Związku „Wolność i Lud”, przekształconego w kwietniu 1941 r. w Związek Syndykalistów Polskich, w którym działał czynnie aż do śmierci w 1944 roku. Pochowany został na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. Napisał m.in. O dzielnicowości w Polsce współczesnej (1921) oraz Polityka Polski Niepodległej (1922).  |
